Eén keer in de 14 dagen houd ik een stiltetraining in het Dominicanenklooster voor cliënten van opname Vervolg van de Grasdorpstraat in Zwolle. Op deze dag van de stilte vind ik het leuk om hierover eens iets te schrijven.
Als 38-jarige ben ik inmiddels 26 jaar regelmatig ggz-cliënt, door mijn stoornis in het autistisch spectrum. Opgeleid als IT'er verbaas ik me er al jaren over hoe traag de digitalisering van de ggz (zowel basis als specialistisch) verloopt.
Ik moet zeggen, ik krijg er best lol in. Het is 9:05 uur: het digitale overleg gaat beginnen. Ik sta in de startblokken. Iedereen is present. Ik start de muziek en de introtune van ‘Rad van Fortuin’ galmt door de speakers. TUDU TUTU Tuuuuuuu.
Gelukkig, week 1 van corona zit erop! Hoezo week 1, hoor ik u denken. We zitten op zijn minst in week 2. En sommige van ons al in week 3. Nou, terwijl velen van u bezig waren met dat hippe nieuwe coronavirus zaten mijn gezin en ik thuis met een ouderwetse buikgriep.
Een prachtig groot, sjiek huis, met witte luiken en een rieten dak... Wijde omgeving... Paarden... Werkelijk een droomhuis! En daar woon ik nu enkele weken.
Langzaamaan komt het einde van de opname in zicht. Ik spreek veel met de verpleegkundigen over hoe ik hier binnen kwam, en hoe het nu ging met me. “Ja, ik weet nog wel een keer dat je zat te hoofdbonken,” zegt verpleegkundige A.