Blogs

Vriendschap tijdens opname of therapie. En daarna dan?

Al een tijdje was ik bezig met ‘vriendschap in en om de ggz’.

In 2017 las ik dit interview met Freek de Jonge. Ook Robert Long bracht ooit een song uit: het leven was lijden. En een favoriete kleinkunstenaar stelde ooit: we gaan moedeloos voorwaarts.

Yoga in de ggz, hoe helpend het kan zijn. Of dus niet. Zoals bij mij...

"Jij moet echt op yoga", zei vriendin 1, een aantal jaar geleden. "Is goed voor jou in jouw drukke leven." Op dat moment was ik nog niet met de ggz bekend. Ik moest op yoga. ik hoorde het niet alleen.

Recentelijk is het waarheid geworden: alle cliënten van Dimence kunnen realtime hun eigen gegevens inzien via mijn.dimence.nl. Een belangrijke stap

Een oudere vrouw, die altijd in een hoge functie heeft gewerkt, is na een langdurige opname en herstelperiode, in de WIA terechtgekomen. Het lukte haar om vrijwilligerswerk te vinden, waar ze veel voldoening uithaalde, maar na opnieuw een ziekteperiode heeft ze dit moeten laten vallen.

Vanmorgen stond Cecile doodstil bij de IJssel. Het leven heeft geen zin meer. Ze eet bijna niet meer en is kilo’s afgevallen. Cecile mist haar overleden man, elke minuut van de dag, al het hele jaar lang. Ze weet zelf ook wel, praten tegen zijn foto brengt hem niet terug. En toch.

Regelmatig lees ik over de termen ‘professionele nabijheid’ en ‘professionele distantie’. Op dit gebied is veel geschreven en ook ik kan er inmiddels wel een beetje over meeschrijven. Ik heb voor één onderdeel van dit complexe onderwerp gekozen: patiënten troosten door aanraken, wel of niet?

Ze keek me van onder haar pony voorzichtig aan met haar blauw-groene ogen. “Ik wil dat u me helpt met doodgaan.” De trillende bovenlip verried de spanning achter haar aftastende glimlach.

“Waarom wil je dood?” was mijn logische vervolgvraag.