Blogs

Gelukkig, week 1 van corona zit erop! Hoezo week 1, hoor ik u denken. We zitten op zijn minst in week 2. En sommige van ons al in week 3. Nou, terwijl velen van u bezig waren met dat hippe nieuwe coronavirus zaten mijn gezin en ik thuis met een ouderwetse buikgriep.

Een prachtig groot, sjiek huis, met witte luiken en een rieten dak... Wijde omgeving... Paarden... Werkelijk een droomhuis! En daar woon ik nu enkele weken. 

Langzaamaan komt het einde van de opname in zicht. Ik spreek veel met de verpleegkundigen over hoe ik hier binnen kwam, en hoe het nu ging met me. “Ja, ik weet nog wel een keer dat je zat te hoofdbonken,” zegt verpleegkundige A.

De laatste maanden hier in Lorna Wing volg ik de training COMET (competitive memory training) Dit is een training die is bedoeld voor mensen die last hebben van een laag zelfbeeld.

Regelmatig vergelijk ik autisme met een woeste zee. Een zee die voor mij en veel anderen regelmatig lastig te bevaren is. Maar we zitten wel met z’n allen op dezelfde ze

Enige tijd geleden stelden we een vraag op verschillende social mediaplatformen. Het was eigenlijk meer een casus met de vraag ‘wat zou jij doen?’. Het ging over een cliënt; een jonge vrouw met trauma en somberheid.

Maandagmorgen. Mijn wekker gaat. Vermoeid duw ik de wekker uit. Afgelopen zaterdag heb ik veel spanning en angst gehad waardoor ik zondag de hele dag bij moest komen. Zelfs nu, twee dagen later, word ik nog vermoeid wakker.

Elke week heb ik PMT, psychomotorische therapie. Vandaag is het weer zover. In mijn kamertje wacht ik op de PMT-therapeut. Die klopt op de afgesproken tijd op mijn deur.