Blogs

De eerste weken in het gezinshuis had ik toch zo’n heimwee terug naar de kliniek! Wat miste ik alles en iedereen.

Ik moet zeggen, ik krijg er best lol in. Het is 9:05 uur: het digitale overleg gaat beginnen. Ik sta in de startblokken. Iedereen is present. Ik start de muziek en de introtune van ‘Rad van Fortuin’ galmt door de speakers. TUDU TUTU Tuuuuuuu.

Samen met mijn hulphond Scott een topteam worden... Heel eerlijk gezegd valt dat niet mee!

Gelukkig, week 1 van corona zit erop! Hoezo week 1, hoor ik u denken. We zitten op zijn minst in week 2. En sommige van ons al in week 3. Nou, terwijl velen van u bezig waren met dat hippe nieuwe coronavirus zaten mijn gezin en ik thuis met een ouderwetse buikgriep.

Een prachtig groot, sjiek huis, met witte luiken en een rieten dak... Wijde omgeving... Paarden... Werkelijk een droomhuis! En daar woon ik nu enkele weken. 

Langzaamaan komt het einde van de opname in zicht. Ik spreek veel met de verpleegkundigen over hoe ik hier binnen kwam, en hoe het nu ging met me. “Ja, ik weet nog wel een keer dat je zat te hoofdbonken,” zegt verpleegkundige A.

De laatste maanden hier in Lorna Wing volg ik de training COMET (competitive memory training) Dit is een training die is bedoeld voor mensen die last hebben van een laag zelfbeeld.

Regelmatig vergelijk ik autisme met een woeste zee. Een zee die voor mij en veel anderen regelmatig lastig te bevaren is. Maar we zitten wel met z’n allen op dezelfde ze