Home

Langzaamaan komt het einde van de opname in zicht. Ik spreek veel met de verpleegkundigen over hoe ik hier binnen kwam, en hoe het nu ging met me. “Ja, ik weet nog wel een keer dat je zat te hoofdbonken,” zegt verpleegkundige A. “Ik kwam naar je toe, je ging maar door. Je stopte niet terwijl ik dat vroeg. Toen dacht ik, ik zeg héél streng dat je moet stoppen. Nou, dat deed ik, en je stopte. Maar gelijk ga je in je hánd bijten!”

Ik kwam zo erg in de ellende binnen bij Lorna Wing. Wat zat ik diep. Wat was ik vaak radeloos, zodat er niets voor mij overbleef, dan bonken met mijn hoofd. 

Ik leerde om vaardigheden in zetten. Bijvoorbeeld mijn polsen onder koud water te houden. En wat heel belangrijk is: op tijd hulp vragen. Ook al bij een klein dingetje om het zo niet op te laten lopen.