Zoeken

In de afgelopen maanden heeft ons dagelijks leven een flinke verandering ondergaan. We hebben ons moeten verhouden tot een onzichtbaar virus dat aanpassing van ons vroeg. Al was het maar in het straatbeeld, waarin we mondkapjes normaal zijn gaan vinden. Ze horen inmiddels bij ons dagelijks leven, hoe je er ook over denkt. Toen ik laatst aan mijn zoontje van vijf vroeg of hij nog wist hoe het was voor de corona, gaf hij aan dat hij dat eigenlijk niet meer wist. Voor hem hoort Corona, de maatregelen en dus ook de mondkapjes bij het gewone leven, net zoals tanden poetsen en je handen wassen na

De eerste echte rTMS liet gelukkig niet zolang wachten, als de blog hierover. Gelukkig niet zeg! De zenuwen voerden al dagen de boventoon in mijn lijf en gedachten. Na het gesprek met de psychiater, stonden we in een gang te wachten. De deur van de behandelkamer ging open en daar werd ik welkom geheten in de ruimte waar ik nog veel uurtjes zou doorbrengen.

Een smal kamertje, met in het midden de behandelstoel. Een ding was zeker: dat was mijn plek. Toch bleef ik nog afwachtend staan tot ik instructie kreeg. Een gevoel van afhankelijkheid, weerzin en licht enthousiasme mengde zich in mijn

Ik heb tot het laatste moment gewacht om een stuk te schrijven. Ik had ook echt geen idee wat ik zou kunnen gaan schrijven en had gisteravond besloten om deze kans aan mij voorbij te laten gaan. Vanochtend toen ik aan het wandelen was met mijn hond dacht ik na over waar ik open over zou willen en kunnen zijn? Ik denk over de openheid van de alledaagse dingen. Mijn leven met ADD en hoe dit er soms voor zorgt dat ik mij schaam, schuldig voel maar ook hoe ik denk in mogelijkheden en oplossingen.

Waarom zorgt mijn ADD ervoor dat ik mij schaam en schuldig voel? Nou, hier komen een aantal

Ben jij een verpleegkundige die sociaal is? Een vreemde term of niet? Wat doe jij dan precies? Zwaar werk of niet? Dit zijn zomaar wat kreten die je te horen krijgt van mensen die niet weten wat de functie tot Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige inhoudt. In de praktijk sta je vaak in de frontlinie en fungeer je als een actieve verpleegkundige die de samenwerking zoekt met ketenpartners (politie, ambulance, huisartsen) en heb je kennis van zorg binnen het maatschappelijke domein.

Leren van elkaar 

De samenwerking met politie en ambulancechauffeurs, verpleegkundigen en huisartsen is een

“De grootste openbaring is de stilte”, Lao-Tse

Sinds enkele jaren houden we met de cliënten van de Vervolg opname aan de Grasdorp straat een stiltetraining in het nabijgelegen Dominicanenklooster. Veel mensen hebben behoefte aan het aanleren van manieren om overprikkeling tegen te gaan en hun eigenheid en stabiliteit te versterken en vergroten. De vaardigheid van het verstillen en het neutraal waarnemen van wat er in je omgaat is een belangrijke om tot reflectie en bezinning te kunnen komen.

Broeder Jozef Essing (86 jaar) is soms aanwezig bij de stiltetraining. Hij heeft veel ervaring

En ja, de dagen werden gemakkelijker. In mijn vorige blog schreef ik over de tip die ik kreeg. Het lopen doorbrak de lusteloosheid en ik raakte ook meer gewend aan de behandeling en er kwam zelfs een soort regelmaat in.

Waar ik de eerste keer dacht: ‘Hoe ga ik dit zes weken volhouden?!’, hield ik mezelf op de been met de gedachten: ‘ÍK moet dit doen, niemand anders kan het voor me doen’ en ‘Ik heb al zoveel doorstaan, die zes weken kan ik’. Zie hier het effect van een flinke dosis CGT (cognitieve gedragstherapie). Ook het feit dat het een bijzondere behandeling is die maar op weinig plekken