En ja, de dagen werden gemakkelijker. In mijn vorige blog schreef ik over de tip die ik kreeg. Het lopen doorbrak de lusteloosheid en ik raakte ook meer gewend aan de behandeling en er kwam zelfs een soort regelmaat in.

Waar ik de eerste keer dacht: ‘Hoe ga ik dit zes weken volhouden?!’, hield ik mezelf op de been met de gedachten: ‘ÍK moet dit doen, niemand anders kan het voor me doen’ en ‘Ik heb al zoveel doorstaan, die zes weken kan ik’. Zie hier het effect van een flinke dosis CGT (cognitieve gedragstherapie). Ook het feit dat het een bijzondere behandeling is die maar op weinig plekken wordt gegeven en weinig mensen hiervoor in aanraking komen, versterkte mijn motivatie.

Ook ontdekte ik wat mij door de behandeltijd heen hielp: een podcast, een favoriet muziekstuk, een gesprek met de verpleegkundige of een mindfulness-oefening om gedachten te ordenen.

Het maakte niet uit wat ik deed, als ik maar stil bleef zitten. Dat vergde wat voorbereiding, bijvoorbeeld een playlist op YouTube maken. En mijn telefoon op de juiste plek neerleggen, oordopjes werden afgeraden en het apparaat maakt flink herrie.

Zolang ik maar stil in de stoel kon liggen was het prima, anders werd er misschien een pees of spier geraakt door de impulsen en had ik last van trillingen rond mijn oog en/of in mijn gezicht. Dat kan op zich geen kwaad, maar geeft een onprettig gevoel.

Zie hier een filmpje van de behandeling, (zet je geluid aan!): https://tinyurl.com/tinbeth 

De vierde week brak aan. De week tussen kerst en oud en nieuw. Een druilerig weertje, grauwe lucht en iedereen in milde feeststemming omdat dit jaar er wel kerstbezoek komen mocht. Ik verbleef deze week in een andere AirBnb, mooi op de foto’s, maar in werkelijkheid was er weinig daglicht. In de winter is dat toch wat ik het meeste mis. Ik voelde me door de omgevingsfactoren niet zo geweldig. Tot ik op een moment zin kreeg om te dansen. En om koekjes te bakken. Ik stond er zelf van te kijken. Wat was er aan de hand met mij? Het gevoel van binnenuit was zo sterk! Het verwarde me. De psychiater had wel verteld dat ik verschil kon gaan merken na vier weken, maar hoe dat er dan uitziet? Een opgewekte Tineke, geen idee.

Ik heb ze gebakken, de koekjes. En gedanst, in het keukentje aan de Selwerderstraat.

Artikeldatum