Zoeken

Met een groepje mensen zat ik te praten. Het groepje bestond uit mannen en vrouwen uit diverse leeftijdsgroepen. We hadden zo op het eerste gezicht weinig gemeen. Wat we wél gemeen hadden, was dat ieder van ons met psychische problemen kampte. En wel op zodanige manier dat iedereen ‘even was opgenomen’. Omdat ik mezelf enorm schaamde voor dit feit en ik schaamte een interessant onderwerp vind binnen de GGZ, vroeg ik aan hen of zij die gevoelens herkenden. Ik schrok van de reacties, al was het toch niet geheel onverwacht: ze schaamden zich net zo als ik. En in één geval bleek de schaamte nóg

Mirjam Dijks woont op zichzelf in Zwolle waar ze wekelijks begeleiding krijgt vanuit Zes OP Maat. Ze heeft zich vanaf haar jeugd altijd al ‘anders’ gevoeld. Mirjam: “Omdat ik met 28 weken geboren ben, werd het ‘anders zijn’ altijd daarop weggeschoven. Maar ik had het idee dat er meer met mij aan de hand was. Op een gegeven moment liep ik steeds meer tegen kleine dingen aan.”

“Terwijl ik een vriendin van me hielp met verhuizen, en ook daar om kleine dingen gefrustreerd raakte, opperde zij dat ik weleens autisme kon hebben. Zij studeerde psychotherapie, dus ze herkende dingen vanuit haar studie

Op social media kan je regelmatig een stukje of gedichtje van mijn hand vinden over aan GGZ-gerelateerde onderwerpen. Ik schreef over opnames, depressie, schaamte, stigma en over meer. Ik ben een groot voorstander van 'meer openheid in de specialistische GGZ'. Want die openheid líjkt er wel te zijn, maar naar mijn mening dan vooral online, op Twitter vooral, en binnen de GGZ-wereld zelf. Hulpverleners proberen je altijd op je gemak te stellen: 'Als je een gebroken been had, dan zou je toch ook hulp zoeken? Dat is toch hetzelfde? Alleen bij jou is het niet zichtbaar, enz.’

Op Twitter wordt mijn

Eerste diagnose en behandeling
In 2011 werd bij mij voor het eerst een diagnose binnen de specialistische ggz vastgesteld. Ik zou lijden aan verschillende persoonlijkheidsstoornissen en daarvoor kon ik meteen behandeling krijgen. Ik twijfelde meteen aan de diagnose. Hoewel… twíjfelen:  ik wíst zeker dat ze er naast zaten! In mijn familie komen depressies vaak voor, dus ik achtte de kans het grootst dat dat met mij aan de hand was. Omdat de GGZ helemaal nieuw voor me was, kreeg ik van de behandelaren veel uitleg over persoonlijkheidsstoornissen: hoe ze werkten en hoe je er één zou kunnen

‘Samen met mijn man wandel ik veel in het bos op de Sallandse Heuvelrug dat vijf minuten lopen van ons dorp ligt. Ook werk ik elke week drie uur als vrijwilliger bij een gehandicapten zorgboerderij. Dat geeft voldoening. Maar als je somber begint te worden, dan doe je zulke leuke dingen met steeds meer tegenzin.’

De inwoonster van de gemeente Hellendoorn is na de geboortes van haar kinderen steeds gevoelig geweest voor depressies. Vorig jaar kreeg een depressie weer vat op haar, nadat het vier jaar lang goed ging. ‘Ik heb drie kinderen en zeven kleinkinderen. Tot verleden jaar paste ik altijd

Wat als je je broer of zus moet missen aan een psychiatrische ziekte of aan suïcide?

Het was op 30 september 2013 dat Giel Beelen op de radio zei dat hij niet door griep een week afwezig was geweest, maar door iets heel anders: zijn zus was overleden. De pijn was, voor mij aan de andere kant van de radio, voelbaar. Om er tóch iets positiefs van te maken, riep hij heel Nederland op om aan Broer en Zus Dag te gaan doen. En met succes: inmiddels zie ik op 30 september de social media volstromen met de meest mooie, verdrietige, ontroerende foto's en herinneringen.

Gelukkig zie en hoor ik vanuit

Zwanger zijn en het krijgen van een kind is voor de meeste vrouwen een vreugdevolle gebeurtenis. Voor vrouwen met een bipolaire stoornis (manisch-depressiviteit) is het hebben van een kinderwens vaak het begin van een zoektocht naar informatie over erfelijkheid, invloed van de zwangerschap op de bipolaire stoornis en wel of geen medicatiegebruik tijdens de zwangerschap. De keuze om wel of niet zwanger te willen worden kan (en wil) uw behandelaar niet voor u en uw partner maken. Dat is uw eigen keuze, samen met uw partner. Wel kan uw behandelaar met u de voor- en nadelen afwegen, risico’s

Buren. Tot een paar jaar geleden kende ik ze niet. Of niet echt. En ik vroeg me ook af of dat per se nodig was. Tenslotte ben ik opgegroeid zonder buren, en dat had nogal wat voordelen. Bovendien ben ik erg gesteld op m’n privacy. In die zin dat ik het een fijn idee vind dat ‘mensen’ me niet in de gaten houden en ik kan doen wat ik wil en hoe ik het wil. Zonder onnodige sociale controle en zonder een gevoel dat ik niet mezelf kan zijn. Inmiddels kan ik uit eigen ervaring zeggen dat buren en vooral de wijk voor mij een wereld van verschil hebben gemaakt. Dat zelfde geld voor betekenisvol

Net even anders, bijzonder, authentiek en vrij zeldzaam. Zo heb ik me altijd gevoeld. Ik was altijd al ‘anders’. Extremer, ondernemender en bewuster in denken, doen en laten. Never a dull moment met Wendy. Of nou ja, met uitzondering van de depressieve momenten. Hoe dan ook: ‘anders zijn’ heeft me veel gebracht - en veel gekost. Maar ik voel me er een Rijk Mens door – en hoop met mijn kennis en ervaring anderen te kunnen helpen en inspireren.

Even labelen…
Wat dat ‘anders’ dan inhoudt? Nou, in termen van het psychisch handboek spreken we in mijn geval over labels als ‘Bipolair type 2’

Iedere tweede zondag van september houdt de stichting De Zonnebloem de Nationale Ziekendag. Het doel hiervan is om mensen met een (chronische) ziekte of handicap deze dag wat te verwennen met bijvoorbeeld een cadeautje en/of wat extra aandacht.

Toen ik nadacht over deze dag, zag ik meteen een oudere man in een rolstoel voor me. En ik zag een vrouw voor me, liggend in een ziekenhuisbed. De rolstoel werd door een vrolijk zwaaiende man voortgeduwd. En bij de vrouw in het ziekenhuisbed stond een lachende vrijwilligster met een plantje in haar hand.

Tot zover: wat er bij me opkomt, als ik aan De