Home

De eerste weken in het gezinshuis had ik toch zo’n heimwee terug naar de kliniek! Wat miste ik alles en iedereen. Wat miste ik de vertrouwde structuur, de bekende klopjes op mijn deur, de verpleegkundigen met wie ik spelletjes deed en grapjes uithaalde, en de groepsgenoten waarmee ik kletste...

Inmiddels weet ik door ervaring: waar je ook komt, welke hulpverlener je ook ontmoet, altijd zit er afscheid aan vast. Dat is zuur. Heel zuur. Je legt je hele leven bloot en vertelt delen van je levensverhaal. Je krijgt met sommige hulpverleners zo’n goede band. Je hecht je. Figuurlijk omarm je ze. Die hulpverleners staan voor je klaar, ze begrijpen je. En altijd, altijd moet er weer een afscheid komen. 

Het scheelt wel enorm hoé je afscheid neemt. In een instelling waar ik heb gezeten heb ik geen afscheid kunnen nemen van mijn twee favoriete begeleiders. Dat is nog zuurder. Dat is rouw. En rauw.