Blogs van Willeke

Totaal ontregeld kwam ik binnen bij Lorna Wing. Als een schuw vogeltje. Een vogeltje wiens pootjes kapot waren. Een vogeltje die bij het eerste en beste groepsmoment al wegvloog omdat het angstig was. Ik leefde al meer dan zeven jaar op leven óf dood.

De eerste weken in het gezinshuis had ik toch zo’n heimwee terug naar de kliniek! Wat miste ik alles en iedereen.

Samen met mijn hulphond Scott een topteam worden... Heel eerlijk gezegd valt dat niet mee!

Een prachtig groot, sjiek huis, met witte luiken en een rieten dak... Wijde omgeving... Paarden... Werkelijk een droomhuis! En daar woon ik nu enkele weken. 

Langzaamaan komt het einde van de opname in zicht. Ik spreek veel met de verpleegkundigen over hoe ik hier binnen kwam, en hoe het nu ging met me. “Ja, ik weet nog wel een keer dat je zat te hoofdbonken,” zegt verpleegkundige A.

De laatste maanden hier in Lorna Wing volg ik de training COMET (competitive memory training) Dit is een training die is bedoeld voor mensen die last hebben van een laag zelfbeeld.

Maandagmorgen. Mijn wekker gaat. Vermoeid duw ik de wekker uit. Afgelopen zaterdag heb ik veel spanning en angst gehad waardoor ik zondag de hele dag bij moest komen. Zelfs nu, twee dagen later, word ik nog vermoeid wakker.

Elke week heb ik PMT, psychomotorische therapie. Vandaag is het weer zover. In mijn kamertje wacht ik op de PMT-therapeut. Die klopt op de afgesproken tijd op mijn deur.