In 2017 las ik dit interview met Freek de Jonge. Ook Robert Long bracht ooit een song uit: het leven was lijden. En een favoriete kleinkunstenaar stelde ooit: we gaan moedeloos voorwaarts. Maar lijden in de ggz, hoe staat het daarmee? 

Keuze

Om weg te blijven van generieke stereotypen tik ik het liefst over mezelf. Sinds mijn twaalfde heb ik een autismediagnose en sinds mijn 23e een diagnose voor een progressieve spierziekte. Dus dat lijden, dat lukt best. Er gaat geen dag voorbij of ik heb echt last van mijn stoornis in de informatieverwerking (autisme) en/of mijn spierziekte. Maar sinds zo’n tien jaar ben ik er ook van overtuigd dat je issues (zelfs hele serieuze) niet kiest, maar hoe je ermee dealt; dat is iedere dag wel degelijk een keuze voor ieder individu. Vaak kom ik mensen tegen die de hoop ‘gewoon’ verloren zijn. En als je met deze mensen in gesprek gaat en echt present bent dan blijkt heel vaak dat de oppervlakte (ik heb zo’n last van aandoening…ik zie het niet meer zitten...) eigenlijk door heel iets anders veroorzaakt is. Namelijk het totale gebrek aan zingeving.

Zingeving

Van zingeving zijn ook allerlei lastige definities te vinden, maar voor mij is ‘ie vrij simpel, namelijk het gevoel dat je iedere morgen opstaat en ertoe doet. Op welke manier en op welk niveau dan ook. Teveel mensen in Nederland en zeker binnen de ggz hebben naar mijn idee dus naast hun problematiek ook een zingevingsproblematiek.

Dus ja, het leven is lijden en het is vaak nog heftiger als je kampt met ggz-problematiek. Maar er is altijd hoop. En om samen met de cliënt die hoop die in ieders leven is te kunnen ontwaren? Dat is misschien ook wel de belangrijkste eigenschap van een goede hulpverlener.

Artikeldatum