Gastvrijheid is een thema wat steeds vaker terugkomt binnen de ggz (geestelijke gezondheidszorg). Ook binnen de cliëntenraden is dit een terugkomend thema. Onlangs was ik met een groep mensen namens Dimence te gast op een congres over dit onderwerp. Dimence scoorde hoog op het onderdeel bejegening. En juist die bejegening is in mijn overtuiging het allerbelangrijkste in welke zorg dan ook, maar in het bijzonder binnen de ggz.
Mensen die andere mensen benaderen zoals ze zelf ook benaderd willen worden.
Maar bejegening is ook een wat brede term. En om die term daadwerkelijk betekenis te geven zijn geen protocollen en cursussen nodig, maar vooral mensen. Mensen die andere mensen benaderen zoals ze zelf ook benaderd willen worden. Geregeld ontmoet ik nog behandelaren die mensen benaderen vanuit een begrip als 'professionele distantie'. In mijn optiek red je het echt niet meer met deze insteek in de huidige samenleving. Zelf spreek ik dan ook liever over professionele nabijheid. Het vertrekpunt als hulpverlener en cliënt is in beginsel hetzelfde: je bent beide mens. En vanuit dat beide mens zijn ga je aan de slag. Met respect voor elkaars rollen.
Gelukkig kom ik steeds vaker mensen tegen die met deze passie elke dag aan het werk zijn. Elke dag aan het werk zijn ondanks weleens lastige omstandigheden. En dat geeft mij hoop! Mooie gebouwen, goede protocollen, goede koffie, snelle telefonische bereikbaarheid, heldere brieven enzovoort zijn echt wel helpend om als organisatie gastvrij te zijn. Maar het begint met mensen die 'gewoon' gastvrij zijn.
