Zoeken

Krijg jij wel eens vervelende opmerkingen over de medicatie die je slikt voor je psychische problemen?

‘Heb je al eens iets homeopathisch geprobeerd?’ of:
‘Jij?! Aan de antidepressiva? Je bent toch altijd vrolijk?

Beide heb ik nu enkele malen gehoord. En dan is het niet zo dat ik maar aan iedereen verkondig wat ik slik en waarvoor. Mensen met een hoge bloeddruk vertellen ook niet ‘zomaar’ over hun medicatie voor hun kwaal. Toch zouden zij, die met lichamelijke klachten, minder tips en trucs te horen krijgen dan mensen die vertellen dat ze iets slikken voor hun psychische klachten, tenminste

15 januari is het weer de dag. De dag dat alle media aandacht zullen schenken aan ‘Blue Monday’. Inmiddels is er ook een Nederlandse term voor dit fenomeen: deprimaandag. De dag vindt zijn oorsprong in 2005. Cliff Arnall had naar eigen zeggen een wetenschappelijke verantwoorde module gevonden om deze dag zo te noemen. Veel wetenschappers zijn het overigens niet met hem eens, maar ondanks dat krijgt Blue Monday steeds meer aandacht.

Hoe deze Blue Monday aan zijn naam komt: het zou de meest deprimerende dag van het jaar zijn, omdat de meeste goede voornemens zo rond deze dag mislukt zijn. Je at

Sommige mensen met autisme komen in hun ontwikkeling en/of herstel niet verder in reguliere behandelingen. Ze herkennen bepaalde emoties niet (goed) of blijven onzeker over hun eigen kunnen. Daarom is er het afgelopen half jaar bij het Centrum Ontwikkelingsstoornissen (COS) een pilot gehouden met Animal Assisted Therapy, oftewel dierentherapie. Er is gewerkt met paarden en honden. Deze keer uitgelicht: Topdogtraining.

Hond als co-trainer
Honden zijn al eeuwenlang de mens beste vriend. Zij beschouwen ons als ‘ranghogere in de roedel’. Honden zijn gehoorzaam aan ranghogere roedelgenoten en

Het zit erop. 2017 is geëindigd. Voor de één maakt het niets uit: ze gaan 2018 in zoals ze 2017 uit zijn gegaan: tevreden, gelukkig en gezond. Voor een ander had 2018 al veel eerder mogen beginnen.

Ik ben één van die mensen die de klok maar vooruit kéék. Terwijl ik best weet dat mijn leven op 1 januari écht niet anders zal zijn dan op 31 december 2017. Zo weet ik nu al, dit stukje tikkende, dat ik op 1 januari nog steeds opgenomen ben met mijn psychische problemen. En dat weet ik niet omdat ik in de toekomst kan kijken, maar omdat een psychiater me dat vertelde. Nee, het was mijn maand niet en

De vragenstelster is een vriendin. Eentje die bleef, ondanks al mijn afzeggingen, ondanks dat ik met regelmaat de deur niet voor haar opende en van wie ik de appjes regelmatig onbeantwoord liet. Want het is niet leuk om steeds de vraag: “hoe gaat het?” te krijgen als het helemaal niet goed gaat. Toen ik vanaf de intensive care naar een gesloten afdeling binnen de psychiatrie werd gebracht, was zij er diezelfde avond nog. Na een dag werken en na een uur rijden met de auto. Ze nam die avond afscheid met de woorden: “Vanaf nu moet je écht weer normaal gaan doen, hoor”. Een vriendin naar mijn hart

Zelf ben ik al een behoorlijke tijd cliënt bij Dimence. Ook ben ik actief binnen cliëntenraden. Een onderwerp wat vaak terugkomt is de kwaliteit van zorg en hoe je dat dan precies meet of aantoont.

De afgelopen jaren zijn er bij Dimence betekenisvolle slagen in gemaakt in het meten van geboden zorg, mede door invloed van de cliëntenvertegenwoordiging. Zo zijn de zogenaamde ROM-vragenlijsten de afgelopen tijd flink eenvoudiger gemaakt en hetzelfde is gedaan met de cliënttevredenheidsonderzoeken. Toch kom ik nog regelmatig de vraag tegen bij zowel cliënten, behandelaars, zorgverzekeraars en de

Toen mijn depressie in november 2012 om de hoek kwam kijken als een onschuldig winterdipje, had ik niet voor ogen dat het mij drieënhalf jaar later nog zou belemmeren.

Ik werk bij Dimence als psychiatrisch verpleegkundige binnen Dimatch, een pool met flexkrachten. Het biedt mij ervaring én vrijheid. Mijn werk doe ik met veel plezier. Ik ben een echt ‘zorgtype’. Ik word er blij van als ik voor een cliënt iets kan betekenen. In het najaar van 2012 kwam daar verandering in. Ik werd wat somber. Toen dit in het voorjaar niet overging, besloot ik naar de huisarts te stappen, met lood in mijn

Vorig jaar vertelde een patiënte, met een bipolaire stoornis, dat ze eindelijk een prettige vakantie heeft gehad. De jaren ervoor was er vaak veel discussie met haar man, die het liefst iedere dag wilde volplannen met activiteiten. Zij wilde juist het liefst rustig op de camping blijven en af en toe een wandeling maken in de buurt. Ze werd erg onrustig van het dagelijks nieuwe dingen ondernemen en nam geregeld haar medicatie om de onrust wat te verminderen. Wat er vorig jaar anders was dan andere jaren? Zij en haar man hadden vooraf afgesproken dat hij iedere dag iets zou ondernemen, al dan

Vorige maand vond een familiemiddag plaats van onze Deeltijd Eerste Psychose aan de Grasdorpstraat in Zwolle. Deze familiemiddag biedt een kijkje in de keuken van de deeltijdbehandeling voor jonge mensen die een psychose hebben gekregen. Een middag georganiseerd voor mensen die vaak het dichtst bij deze jongeren staan. Ouders, broers en zussen en andere belangstellenden kregen uitleg over waar hun dierbare bij ons mee bezig is. De middag was een mix van praten, elkaar ontmoeten, hardlopen, concrete doelen stellen en uitvoeren. Kortom: het oppakken van de draad na een ingrijpende ervaring. De

Gastvrijheid is een thema wat steeds vaker terugkomt binnen de ggz (geestelijke gezondheidszorg). Ook binnen de cliëntenraden is dit een terugkomend thema. Onlangs was ik met een groep mensen namens Dimence te gast op een congres over dit onderwerp. Dimence scoorde hoog op het onderdeel bejegening. En juist die bejegening is in mijn overtuiging het allerbelangrijkste in welke zorg dan ook, maar in het bijzonder binnen de ggz.

Mensen die andere mensen benaderen zoals ze zelf ook benaderd willen worden.

Maar bejegening is ook een wat brede term. En om die term daadwerkelijk betekenis te geven