Zoeken

Zou je eens wat willen schrijven over alcohol en depressie? Ik kreeg de vraag al een flinke tijd geleden van een medepatiënt. Want, zo zei de vragenstelster, zij was meer gaan drinken door haar depressie.

Goed plan, dacht ik. Maar het lag alleen nog iets te gevoelig. Ook ik dronk meer dan dat menig richtlijn aangeeft voor ‘nog binnen de perken’. En ja, bij mij was het ook niet meer voor de gezelligheid. Maar uit pure noodzaak. In mijn ogen dus.

Toen ik ineens in de ggz terechtkwam, kreeg ik vrijwel meteen medicatie: een antidepressivum. Maar eigenlijk was ik al een klein jaar bezig met

‘Ja’, zeggen sommigen. ’Nee’, zeg ik.

Het wordt me niet eens vaak gezegd, maar soms, met voorzichtigheid, dat wel: ’Je bent wel érg open’. Soms hoor ik van mensen dat zíj te horen hebben gekregen van die-en-die dat ze mij zo open vinden. Ikzelf hoor en proef vooral het niet-hardop-gezegde verwijt: je bent té open.

En misschien is dat zo, maar misschien ook niet. En trouwens: wie bepaalt dat? Ik toch zeker?

Op Twitter heb ik een kleine tweeduizend ‘volgers’. Volgers die in mijn tweets voornamelijk kunnen lezen over mijn belevenissen in de ggz. Mijn volgers bestaan uit bedrijven in

Ik wil even wat doen: ik wil mijn excuses maken. Ik wil sorry zeggen. Excuses maken voor de dingen die ik de laatste tijd heb gedaan. Of juist heb gelaten. Voor de keuzes die ik maakte. Voor de dingen die ik heb gezegd. En voor nog veel meer.

Ik wil sorry zeggen tegen de leraren van mijn dochters. Sorry dat de twee oudsten niet altijd de juiste spullen bij zich hadden. Sorry dat ze soms een dagje thuis bleven omdat er thuis best veel aan de hand was en wij ze soms een uitrustdagje gunden. Ik wil sorry zeggen tegen de juf van de kleuterklas. Sorry dat ik niet kon komen schoonmaken. Sorry dat ik

Lydi werkt inmiddels ongeveer een jaar bij Dimence als geestelijk verzorger. De studie theologie trok haar omdat ze belangstelling had voor levensvragen en zingeving. Maar ook omdat ze zich betrokken voelt bij kwetsbare mensen. Om de band met haar kerk te blijven voelen, gaat ze eens per jaar voor in de imposante Lebuiniskerk in Deventer.

Lydi: “Die dienst is aankomende zondag. Voor mij is het heel belangrijk dat ik recht vanuit mijn hart kan werken. Het is nu de 40 dagentijd. Ik kreeg ter voorbereiding van de dienst een heleboel materiaal opgestuurd. Dat hadden ze alvast voor me uitgezocht

‘Ik zit hier tussen de gekken!’ Riep ik. ‘Nee’, zei de verpleegkundige rustig, ’je zit hier tussen de zieken.’

Ik was opgenomen. Opgenomen op een gesloten afdeling van een psychiatrisch centrum. Het gebouw kende ik: ik was er al eens opgenomen geweest op de ‘open afdeling’. Alleen was mijn situatie een aantal maanden geleden van díe orde dat het ditmaal de gesloten afdeling werd.

Al een tijd probeer ik het taboe, dat op praten over psychische klachten ligt, te doorbreken door juist wél te vertellen over mijn eigen situatie. En ook het stigmatiserende idee dat in de ggz ‘gekken worden behandeld

Autisme is een stoornis die de laatste jaren steeds meer in de schijnwerpers komt.
Maar ook een stoornis waar vreselijk veel misverstanden over bestaan.
Misverstanden die ik graag wil verduidelijken.

De beeldvorming over autisme is in beginsel niet oké. Vaak kom je tegen dat er een rolmodel uit de media komt (rainman, Kees, the good doctor) en dat mensen denken “ah, zo werkt autisme”.
Een ander veelvoorkomend probleem is dat er van oorsprong vaak vanuit het handicap-denken over autisme werd gesproken. Vervolgens is er tegenbeweging ontstaan die de positieve kanten van autisme belichtte; mensen

Elke keer probeer ik nieuwe onderwerpen te vinden om - als communicatiemedewerker mét ervaring binnen de ggz- over te schrijven. Na drie jaar ervaring als patiënt in de GGZ, lukte me dat prima en voorlopig zou ik nog prima vooruit kunnen. Toch heb ik er ineens weer veel nieuwe onderwerpen bij: ik ben tien weken opgenomen geweest op een afdeling met de naam ‘HIC’ (high intensive care).

Dit was natuurlijk niet om meer inspiratie voor wat stukjes op te doen. Dit was bittere noodzaak. Nadat het al een tijdje niet goed met me ging, raakte ik in zo’n psychische crisis dat je met gemak kon spreken

Luuk Heinsman (psychiater verslavingspsychiatrie) en Linda Kronenberg (verpleegkundig specialist) streven ernaar om hulpverleners eerder aan de bel te laten trekken bij Verslavingspsychiatrie. Er is namelijk behandelperspectief voor patiënten met een verslaving. Wanneer een verslaving vroeg in de kiem wordt gesmoord, en het daardoor een stabiele factor wordt, heeft de behandeling van de andere psychiatrische klachten beter effect.

Luuk Heinsman, verslavingspsychiater: ‘Verslaving is eigenlijk een zelfcontrole stoornis, waarbij stress en emoties belangrijke risicofactoren zijn.’

Zodra je het

De vrouw van een patiënt belde me op met de mededeling dat ‘het weer zover was’. Haar man dronk weer teveel, voor haar het signaal dat hij manisch aan het worden was. De ervaring had haar (maar ook haar man) geleerd, dat als hij teveel ging drinken, dit een voorbode was van een naderende manie. Zo stond het ook in het signaleringsplan van deze patiënt. Inmiddels wist de patiënt dat hij de weg naar de manie alleen kon stoppen door én te stoppen met het alcoholgebruik én tijdelijk extra medicatie te gebruiken. Het klinkt simpel, maar dat bleek het toch lang niet altijd te zijn. Eerder wilde de

Konden we eerder nog lachen om uitspraken als: ‘Hé gevaarlijke gek, ga je mee naar de stad?’,  Is het nu geworden: ‘Ga je mee naar de stad, of is dat te veel voor je?’ Ik moet zeggen dat ik de eerste vraag veel fijner én rock-and-roller vond klinken. We zagen het namelijk zo: we zijn getrouwd in voor- én tegenspoed en dit ‘tegenspoedje’, ook bekend als: mijn depressie, dat zouden wij makkelijk doorstaan. Maar zo makkelijk gaat het de laatste tijd helaas niet meer. Drie jaar tegenspoed is lang. Lang voor mij, lang voor hem, lang voor iedereen om ons heen. En ik zou hem zó veel anders gunnen dan