Zoeken

Jasper Wagteveld viert dit jaar zijn 25-jarig autismejubileum. Hij kreeg zijn diagnose toen hij twaalf jaar was. Sinds april 2017 is Jasper NVA-ambassadeur op het gebied van ‘zorg’ en werkte hij mee aan de Zorgstandaard Autisme. Verder geeft hij trainingen en was hij betrokken bij Vanuit Autisme Bekeken. Tijdens zijn interactieve workshop Autist in Real life gaat hij op een ludieke manier in op wat het daadwerkelijk betekent om autisme te hebben.

‘Ik ben ervan overtuigd dat de levenscyclus bij mensen met autisme dynamischer is dan bij mensen zonder autisme’

Lees de blog van Jasper op de

“Koffie?”

Ben Bannink werkt al veertig jaar bij Dimence. Met veel plezier zet hij zich in voor de cliënten, de medewerkers en de staat van het pand aan de Grasdorpstraat. En niet alleen voor hen. “Iedereen moet zich hier welkom voelen. Toen de vuilnismannen voor het eerst het afval op kwamen halen, heb ik ze gelijk laten zien waar ze koffie kunnen pakken.” Wie er ook komt, Ben biedt altijd eerst een kopje koffie aan. Want iedereen is gelijk, vindt hij. En gastvrijheid zit in de kleine dingen.

Hij zit nog maar net op zijn stoel, als er een klusjesman binnenkomt. Hij komt de deur van de

De psychiater, één van de weinigen in zijn land, leidt ons door groezelige gangen van het vervallen gebouw. De diepe scheuren in de kale, grijskleurige stenen muren van dit gebouw staan symbool voor de grote financiële armoede van het land. Waar het gebouw me van buitenaf vooral doet denken aan een Middeleeuwse gevangenis, ziet de binnenkant er meer uit als een gangbaar psychiatrisch ziekenhuis. Ik herken een kleine wachtkamer, waar, op versleten houten bankjes, tientallen mensen dicht opeen vertoeven, wachtend op hun arts. Bij het passeren van de wachtkamer volgen vele verwonderde bruine ogen

Afgelopen week lazen we massaal het stuk in de NRC van Damiaan Denys, de voorzitter van alle psychiaters van Nederland. Ik vond het een goed stuk. Ja. Oprecht. Een goed stuk. Ik las dingen waarmee ik het eens was: mensen willen een maakbaar leven en daar hoort ‘lijden’ niet bij. Komt dat ‘lijden’ er wél, dan móet daar hulp voor komen. Van een coach, van een psycholoog of van een psychiater. Ik zie dat daadwerkelijk om me heen gebeuren. Wat ik jammer vind aan het betoog van Denys, is dat hij het over 6/7% écht zieken heeft: de waanzinnigen. Ík loop bij een psychiater: ben ik nu één van die 6/7%

Alle medewerkers leken hetzelfde voor me, daar op die gesloten afdeling waar ik verbleef, maar al snel kreeg ik door dat er niet standaard een psychiater ‘op de afdeling’ rondloopt. Dat merkte ik namelijk aan de vele vragen die ik hoorde van medepatiënten aan medewerkers: ‘Ik wil/moet/eis nu een psychiater (te) spreken!’ En de daaropvolgende reacties: ‘Ik zal het in het ochtendoverleg melden/ik zal het vandaag even vragen/ik denk niet dat het lukt, want hij is heel erg druk’.

De functie van de medewerkers die wel vaak op de afdeling verbleven, leerde ik na een tijdje kennen. De één was

‘Waarom gaan mensen eigenlijk massaal op vakantie, met hun hele inboedel in de auto gepropt, om 1000 km verderop naast hun landgenoten te staan? Waarom gaan ze voor hun lol uren in de file staan, terwijl ze weten dat half Nederland op die dag het land verlaat? Waarom back to basic, terwijl thuis een comfortabel huis staat, waar de kinderen wel gewoon slapen en je de afwas gewoon in de vaatwasser zet?’ Meewarig kijkt mijn man me aan over de rand van zijn boek, ‘is het weer zover’ zie ik hem denken. Zoveel vragen, en zoveel tijd om erover na te denken. We zitten op de veranda voor ons

Inmiddels leven we in een gedigitaliseerde wereld. Echter, de wereld van de geestelijke gezondheidszorg blijft nog wat achter. Betreffende Dimence is eigenlijk een betere omschrijving: bleef nog wat achter, want er worden de komende tijd echt gave stappen gezet.

Het 1e streven is dat cliënten voor het einde van het jaar “realtime” toegang hebben tot hun gegevens via een zogenaamde ‘Mijn omgeving’. Dit betekent dus dat je niet meer iemand hoeft te vragen om toegang tot je dossier, maar dat je dit altijd thuis kunt inzien (hetzelfde als je bankgegevens etc.). 

Het 2e is dat Dimence vanaf

Laatst op familiedag zei mijn schoonzus over haar zoontje: “Ik denk dat hij een beetje autistisch is. Hij wil elke avond al zijn speelgoed opruimen, anders kan hij niet slapen. En als hij vieze handen krijgt tijdens het eten wil hij ze meteen gaan wassen. Dat is toch niet normaal?” Zelf vind ik mijn neefje een heerlijk, sociaal, vrolijk ventje. 

Vorige week zei een collega: “Het zal wel aan mijn ADHD liggen ofzo, maar ik krijg echt nooit die stapel administratie weggewerkt.” Naar mijn idee kan ze zich prima concentreren, maar krijgt ze te veel taken op haar bord.

Geen verjaardagsfeestje of

Deze zomer stemt mensen blij. De droogte is dan wel spelbreker, maar toch ziet de wereld er  zonnig uit, de buitenwereld en evenzeer onze binnenwereld. Onze stemming is dus niet een statisch gegeven. Zon, ervaringen, stress, alles wat dagelijks op ons afkomt heeft invloed. Maar ook  factoren “van binnen”: onze psychologie en biologie.  Dit samenspel kan helaas fout gaan, wat soms leidt tot depressie, waarbij allerlei zaken ontregeld zijn: stemming, slaap, eetlust, denken (negatieve gedachtes, overmatig piekeren), maar bijvoorbeeld ook het tijdsbesef.

De vraag is: werkt (zon-)licht echt gunstig

“Hoewel ik er nog niet helemaal ben, sta ik nu weer met beide benen in de maatschappij”. Aan het woord is Koen. Hij kreeg te maken met een angststoornis en jarenlang was hij niet in staat zich naar buiten te begeven. Mede door het project Kansrijk, van het Servicepunt Vrijwilligerswerk, is hij nu wel weer aan het werk.

Koen had zijn opleiding tot grafisch vormgever afgesloten met een stage in Birmingham in Engeland. “Het beviel zo goed om niet meer thuis te wonen, dat ik besloot om in Groningen verder te gaan studeren,” vertelt hij. Aanvankelijk studeerde hij Communicatie. “Maar dat was het