Blogs

‘Je moet schrijven, je móet echt schrijven op deze baan’. Mijn man zegt het al een paar dagen. Maar ook vriendinnen en schoonzussen vertellen mij dat de vacaturetekst letterlijk op mij slaat.

Ik heb het al eens op Twitter geplaatst: ik vind dat hulpverleners niet op vakantie mogen. Net zoals ik vind dat ze niet ziek mogen zijn. En zwangerschappen van hulpverleners zouden helemáál verboden moeten worden. Op social media waren veel mensen het met mij eens.

Op mijn 35e ben ik nu 22 jaar 'zorgconsument' waaronder een flink aantal jaren binnen de GGZ. Ik vertegenwoordig cliënten in raden en geef regelmatig workshops, onder andere bij onderwijsinstellingen. Hierbij is wat mij betreft het houdingsaspect het belangrijkste.

Een patiënte vertelde dat ze nu pas bemerkte dat ze vrede had met het gebruik van medicijnen. En dat ze ook nu pas kon accepteren dat ze mogelijk de rest van haar leven medicijnen zou moeten of willen blijven gebruiken. Hoe zat het bij haar precies?

Als systeemtherapeut in de verslavingspsychiatrie weet ik hoe cruciaal het is om de familie en vrienden van de cliënt die zich bij ons aanmeldt voor hulp, erbij te betrekken. Dat is ongelooflijk belangrijk voor het slagen van de behandeling.

De titel van deze blog was ook de titel van mijn eindverslag voor mijn opleiding Master of Business Administration (MBA). Op 2 september heb ik met de verdediging van deze scriptie mijn opleiding afgerond. Prikkelend is deze titel wel. Kan alles? Gebeurt er vrijwel niets?

Zelf ben ik al een behoorlijke tijd cliënt bij Dimence. Ook ben ik actief binnen cliëntenraden. Een onderwerp wat vaak terugkomt is de kwaliteit van zorg en hoe je dat dan precies meet of aantoont.

Toen mijn depressie in november 2012 om de hoek kwam kijken als een onschuldig winterdipje, had ik niet voor ogen dat het mij drieënhalf jaar later nog zou belemmeren.