Eén keer in de 14 dagen houd ik een stiltetraining in het Dominicanenklooster voor cliënten van opname Vervolg van de Grasdorpstraat in Zwolle. Op deze dag van de stilte vind ik het leuk om hierover eens iets te schrijven.
Als 38-jarige ben ik inmiddels 26 jaar regelmatig ggz-cliënt, door mijn stoornis in het autistisch spectrum. Opgeleid als IT'er verbaas ik me er al jaren over hoe traag de digitalisering van de ggz (zowel basis als specialistisch) verloopt.
Ik moet zeggen, ik krijg er best lol in. Het is 9:05 uur: het digitale overleg gaat beginnen. Ik sta in de startblokken. Iedereen is present. Ik start de muziek en de introtune van ‘Rad van Fortuin’ galmt door de speakers. TUDU TUTU Tuuuuuuu.
Gelukkig, week 1 van corona zit erop! Hoezo week 1, hoor ik u denken. We zitten op zijn minst in week 2. En sommige van ons al in week 3. Nou, terwijl velen van u bezig waren met dat hippe nieuwe coronavirus zaten mijn gezin en ik thuis met een ouderwetse buikgriep.
Regelmatig vergelijk ik autisme met een woeste zee. Een zee die voor mij en veel anderen regelmatig lastig te bevaren is. Maar we zitten wel met z’n allen op dezelfde ze
‘Ik heb niets met somatiek’. Ik hoor het nog regelmatig van een behandelaar. Maar wat zeg je daar nu eigenlijk mee? Heb je een afkeer van de lichamelijke thema’s, zoals verhoogde bloeddruk, hartproblemen, overgewicht, ontregelde schildklier?
Daar zit ik dan, onder de grote esdoorn in de tuin. Naast me staat een grote doos met mijn naam in koeienletters. Ik heb het uitpakken van de doos al een tijdje uitgesteld, maar vandaag moet het maar.
