Voor jullie een nieuw gezicht achter blogs die geschreven gaan worden en ik zal mijzelf zo goed mogelijk proberen te introduceren.

Ik ben Jenske, 28 jaar en sinds zon 7 jaar officieel in de psychiatrie beland. Wat begon met een burn-out liep al snel over in een opname in de GGZ.

Ik begon met gesprekken bij een psycholoog voorafgaand aan mijn eerste opname. Waar ik dit helemaal niet leuk vond, was een van de eerste gezichtsuitdrukkingen van de psycholoog,na mijn eerst uitgesproken zin, wel erg lachwekkend eigenlijk.

(Ter informatie; ik heb verpleegkunde, psychologie en kinderpsychologie gestudeerd , zou beginnen op verloskunde, maar toen kwam die O zo fijne burn-out om de hoek om alles op zn kop te zetten en zit nu met mn neus in de geneeskunde boeken.)

Goed even terug naar mijn eerste keer als patiënt in de GGZ. Dat eerste gesprek, ik was 21, kwam ik binnen met een briefje met daarbij de woorden “ Alstublieft. Dit zijn mijn gestelde diagnoses volgens de DSM”, waarop de psycholoog mij vol verbazing aankeek en zoiets had van dat zal ik wel eens even bepalenGrappige daarna ook was dat ze het volgende gesprek zei “ ik kan je mededelen dat ik inderdaad op dezelfde diagnoses gekomen ben als waar jij mee kwam”. Yes, 1-0 voor mij. (Heel slecht dat ik dit dacht. I know!)

De diagnoses maar even behoudend tot in de volgende blogs waarbij ze van toepassing zijn in de vervolg onderwerpen? Mijn hele leven in één blog is wat veel denk ik.

Uiteraard had ik niet alles uit de doeken gedaan en was dit maar een klein deel wat leefde. Ik had toch zo geen zin in hulp. Ik kom uit de topsport, met daarnaast wat ik in mijn voorgaande jaren in het leven geleerd had was mijn motto “ Ik kan dit zelf wel, ik heb niemand nodig , ik doe het al die jaren al zelf dus kan ik dat nu ook prima!”

Helaas, fout gedacht!

“ Eigenwijs is ook wijs toch?!”

Nog maar een paar maand later volgde mijn eerste opname  in een kliniek. Ook hier was zo ongeveer het eerste wat ik te horen kreeg; “ Zeg jongedame, WIE is hier de verpleegkundige?!” “Uhm… wij beiden?” ( met een lichte grijns op mijn gezicht.)Oké, oké u bent op dit moment de verpleegkundige en ik de patiënt. De rollen zijn omgedraaid. Helaas.

Naast de diagnoses die ik mijzelf al gegeven had en welke dus beaamt werden zijn er in de jaren, nadat er meer van mijn levensverhaal uit de doeken kwam, meerdere diagnoses gekomen en heb ik nog een lange weg te gaan om beterte worden of waarschijnlijk beter gezegd verbetering in kwaliteit van leven te krijgen.

Tot dusver het wat zwaardere deel van mijn introductie. Ik zal ook nog wat leuke dingen vertellen.

Naast patiënt ben ik ook gewoon mens en heb ik buiten nare dingen ook echt wel mooie dingen mogen meemaken en ervaren.

Zo ben ik ontzettend gek op babys en kinderen en zij eigenlijk bijna altijd wel op mij. Ik paste op in de kinderopvang vanaf mijn 11e levensjaar met daarnaast wat oppas- adresjes. Helemaal leuk!

Verder deed ik aan Twirlen ( voor veel een onbekend begrip, maar het is een sport welke ik het meest kan vergelijken denk ik als dans met een baton, in een sporthal voor een jury) en heb daarmee 2013 de Europese kampioenschappen mee mogen maken in Zweden. Helemaal super! Helaas moest ik stoppen hierna. Nu doe ik aan moderne dans, waarbij we bezig zijn met een solo choreografie wat betrekking heeft op mijn levensverhaal. Erg bijzonder. Misschien later meer in een volgende blog?

En zit ik op zangles. Zingen is echt iets , net als dans, waar ik van kan genieten!

Verder heb ik een paar mensen , al kan ik ze op 1 hand tellen, waar ik mij echt zeer gezegend mee voel dat ik hen in mijn leven heb! Beter een paar en helemaal gezegend dan een heleboel en allemaal half half toch?!

It's all about touching lives and lives touching yours along the way

Zoals ik al zei zou ik op verloskunde beginnen, maar werd alles op zn kop gegooid door die burn-out. Wel had ik het geluk dat ik al één week mee had gedraaid op de afdeling en ik kan jullie vertellen : dit is zó magisch! Dit is ook echt de aller mooiste week in mijn leven tot nog toe geweest. Uiteraard gebeuren er ook minder leuke dingen, maar ook dat heeft zn kanten die het werk mooi maken te mogen doen! Ik heb 2 natuurlijke bevallingen mogen zien.  De eerste perfect zonder ruptuur of wat dan ook. Gelijk erachteraan een bevalling met knip, totaalruptuur en een vacuümpomp. Met beide kindjes ging het heel erg goed gelukkig! Last but not least een gentle sectio, ook wel keizersnede, waarbij een jongetje van 33 weken gehaald werd. Van begin tot eind mocht ik alles vastleggen en het meest bijzondere; ik mocht de navelstreng doorknippen! Het voelde daar tijdens die bevallingen en de zorg voor de kindjes echt hemels! Wat zou ik graag terug willen!! Gelukkig deed ook dit mooie kindje, al was het maar 33 weken gedragen, erg goed. Drie prachtige kindjes. Ik voel die liefde nu zo weer! Al is het al heel wat jaar geleden.

Van de mooie dingen nog kort terug naar mijn positie in de GGZ. Ik ben dus nog gewoon patiënt en ik hoop dat ik anderen een stukje op weg kan helpen, verduidelijking kan geven voor patiënten en/of omgeving, misschien professionals die er nog wat uit kunnen halen  en meer vanuit mijn ervaringen als patiënt, maar ook mijn ervaring als medewerker in de GGZ.

Mochten er nou vragen ontstaan zijn, dingen die jullie graag aan bod zien komen in een vervolg blog of wat dan ook. Let it know!

There was something that changed you, broke you, there comes a moment that open your eyes and last but not least you coming back but so, so much stronger. Believe in yourself, youre worth it and youre so beautiful the way you are!!

 

Artikeldatum