Op mijn 35e ben ik nu 22 jaar 'zorgconsument' waaronder een flink aantal jaren binnen de GGZ. Ik vertegenwoordig cliënten in raden en geef regelmatig workshops, onder andere bij onderwijsinstellingen. Hierbij is wat mij betreft het houdingsaspect het belangrijkste. Zowel de houding van cliënten (ken je rechten, durf door te vragen) als van hulpverleners. Ik zie in het onderwijs dat jonge mensen opgeleid worden vanuit de principes van “professionele distantie”. Distantie; het is niet voor niets een afgeleide van het Engelse distance, dus afstand. Waarom is mij echter een raadsel. Is professionele nabijheid juist niet belangrijker in deze tijd?

In de maatschappij van nu, waar steeds meer een beroep op zelfredzaamheid en eigen regie wordt gedaan, past een beroepshouding als professionele distantie totaal niet. Wanneer je als hulpverlener afstand neemt, neem je namelijk ook een heel stuk eigen regie meteen weg bij de cliënt. Met als gevolg dat die zich automatisch minder verantwoordelijk gaat voelen voor zijn/haar eigen leven. Wanneer je namelijk mensen het gevoel geeft dat jij het wel even voor ze oplost (overnemen), dan nemen veel mensen de houding aan: ‘doe jij het dan ook maar’.

Wat mij betreft is anno 2017 een juiste beroepshouding in de hulpverlening professioneel nabij. Oftewel: als hulpverlener sta je professioneel in contact, maar wel nabij de cliënt. Je vertrekpunt is dat je beide mensen bent. En als een van de twee niet goed in het contact staat, is de behandeling per definitie minder effectief. Dit is mijn persoonlijke ervaring na meer dan 20 jaar GGZ cliënt. Ik ben dan ook erg blij dat Dimence deze gedachtegang heeft opgenomen in het meerjarenbeleidsplan. En dat ik steeds meer hulpverleners tegenkom die vanuit deze grondslag werken. Laten we ook in de opleidingen meer aandacht hebben voor professionele nabijheid!

Artikeldatum