Jenske is 28 jaar en belandde een aantal jaar geleden in de psychiatrie, waarna er ook een opname volgde. In haar zeer persoonlijke blogs geeft ze ons een inkijkje in haar leven. In deze blog vertelt ze hoe ze vaak de schijn ophoudt en zegt dat het goed met haar gaat. En hoe moeilijk het is om die 'theaterrol' los te laten.
Ik ben 28 en eigenlijk al heel wat jaren moe gestreden. Uit verschillende onderzoeken zijn verschillende DSM-diagnoses gekomen, de oorzaak van alles is wel duidelijk. Er zijn verschillende behandelingen aan bod gekomen, maar de juiste dan weer nog net niet. Hoelang nog dat het zo moet, is de vraag die ik mijzelf iedere keer stel. Waarschijnlijk zullen velen van jullie deze vraag ook herkennen.
Hoelang blijf ik deze rol spelen? De rol van ‘het gaat goed met me, ik red mij prima’. “Goh hoe is het met jou?” , vooral spreken over de ander en niet over jezelf. Mocht je er niet onderuit komen en gaat het toch over jou, dan is het masker op en gaan. Dan wel zo kort mogelijk natuurlijk!
Het blijven zitten in die overlevingsstrategie is ook niet bepaald helpend om je beter te voelen, maar het helpt je wel om staande te blijven, al wil je dit helemaal niet. Je kan het ook niet zomaar even uitzetten.
De rol je je aangenomen hebt, gaat vaak onbewust en is in alle jaren ervoor zo eigen gemaakt dat het normaal geworden is. Het is een rol waar je verdomd goed in geworden bent. Veel mensen nemen al jarenlang plaats in een toneelstuk, welke eigenlijk niet past bij de realiteit van jouw leven.
Beseffende dat dit is wat gebeurd, vraag je je ook af of de mensen die op je pad komen en je waarderen om de persoon die je nu “bent” je wel zullen blijven waarderen wanneer ze horen hoe het werkelijk met je gaat en dat dit niet zomaar gefixt is allemaal. Gaan ze jouw verhaal begrijpen, willen ze deelgenoot blijven van jouw leven of houden ze het voor gezien?!
Ergens wil je heel graag de ware realiteit boven tafel hebben bij de mensen die je na staan, maar ze kwijtraken door de realiteit, door jouw levensverhaal te vertellen, wil je verre van. Zolang je in dit theater jouw rol blijft spelen zal er weinig veranderen. In alle opzichten.
Het theater verlaten
Je mag opstaan. Het podium verlaten. Of beter nog: je mag het theater verlaten! Door de buitendeur naar buiten stappen , deze achter je dicht laten vallen en vervolgens in een ruimte komen waar je niet weet waar deze naartoe gaat. Dat kan knap spannend zijn, onzeker of eenzaam.
Dat besluit je eigen toneelstuk, de realiteit dus, op te gaan voeren, nog niet wetende of het wel of niet gewaardeerd gaat worden, is niet niets. Maar dat je laat zien dat je op jouw podium plaats gaat nemen, laat zien wat goed en kloppend voor jou is. Daarnaast is dit onwijs dapper!
Weerstand
Er zullen mensen zijn die in de weerstand schieten, maar je gaat langzaam ontdekken dat er mensen op je afkomen, of de mensen die blijven, dat zij echt van jou houden en deel willen nemen aan jouw verhaal in jouw theater! Je gaat langzaam omringd worden en voelen dat mensen je voeden in plaats van leegtrekken.
De deuren van het juiste theater die open staan, mensen die welkom zijn en dat de mensen, die echt om jou geven, plaats nemen.
De mensen die dit niet waarderen zullen vertrekken en misschien maar beter ook. Jij verdient beter!
Doen wat kloppend voelt voor jou
Hoe denk je dat je je gaat voelen als je dag in, dag uit, jaar na jaar een rol blijft spelen met mensen om je heen die eigenlijk niet passen? Zal het je meer of minder energie kosten? Wanneer je de deuren van het oude, niet passende, theater dicht laat vallen en je jouw verhaal gaat schrijven, ga je voelen wat echt kloppend voelt en is voor jou. Je gaat de juiste mensen om je heen krijgen en waarschijnlijk zal je uiteindelijk mee energie overhouden dan je voorheen ooit gehad hebt. Dat verdien je!
“Let your faith be bigger than your fear!”
