Aan wie heb jij veel gehad in tijden dat je het psychisch moeilijk had?
Het is moeilijk om één iemand te kiezen. Er zijn er zo veel door wie ik me gesteund voel. Waaronder de geweldige sportcoaches Antoinet, Isabel en Aysha bij mijn sportschool Fitland in Deventer en het fijne personeel achter de balie. En alle andere instructeurs van de afgelopen jaren.

Sporten is heel belangrijk voor mijn herstel en gezondheid. En dat ben ik ook in de heftigheid van mijn levensstorm blijven doen. Maar de depressie en de PTSS maken dat wel heel erg lastig. Vooral als paniek, herbelevingen en onveiligheid alles overnemen. Ik ben blijven sporten ook toen de crisis in volle hevigheid uitbarstte en dat doe ik nog steeds nu ik voorzichtig met herstel bezig ben. Ik sport nu drie keer per week vaak samen met mijn vriendin.

‘Mijn sportinstructeurs geven mij het gevoel dat ik welkom ben en dat ze me zien. Dat het oké is dat ik niet altijd oké ben en dat ze er zijn wanneer ik om hulp zou vragen.’

Wat deden deze personen voor jou zodat je het idee had dat je er echt toe doet?
Er zijn momenten zo diep in de crisis geweest dat ik nauwelijks kon sporten zonder in herbeleving of in paniek te raken. Ik trainde en train ook nu graag in verschillende groepslessen. En samen met de instructeurs probeerde ik een weg daarin te vinden. Soms liep ik echt in paniek een les uit, maar stapte ik bijna altijd ook weer terug de les in. Met altijd even oogcontact. ‘Ben je ok?’ Met een stralende hand als het een goede les was en net zo stralend als het minder ging. ‘Ik zag het wel en je ging door’ of ‘wat ging het goed vandaag!’ Dat vertrouwen op mijn eigen mogelijkheid om weer tot mezelf te komen. 

Ik voel me echt gezien door de instructeurs die me door alle stress en gedoe begeleiden en zich niet snel van de kook laten brengen door bibberaties en herbelevingen, en me altijd met een fijn gevoel naar huis laten gaan. Die een oogje in het zeil houden zonder dat het voelt als controle of argwaan, maar mij in mijn kwetsbaarheid ook in mijn kracht houden. Me niet uit zorg betuttelen en in me geloven. Die geloven dat ik het kan. Ze dagen me uit, vragen meer van me dan ik zelf denk te kunnen geven. En ze hebben bijna altijd gelijk. Hun vertrouwen in mijn kunnen maakt dat ik verder durf te gaan en meer van mezelf vraag. En daar ben ik reuzetrots op. 

De mensen achter de balie brengen de koffie soms naar mij en mijn vriendin toe als ze me met trillend lijf de koffie zien bestellen. En er wordt nooit overdreven op gereageerd. Maar gewoon rustig, met een glimlach. 

Al die mensen in de sportschool die me gevraagd hebben of het gaat als het er niet zo uit ziet. Of ze iets voor me kunnen doen. De zachte gesprekken in de kleedkamer met herkenning en zorg. Die ene knipoog van een sportmaatje is soms echt zo belangrijk

Wat voor gevoel gaven ze je?
Mijn sportinstructeurs en het fijne personeel achter de balie geven mij het gevoel dat ik welkom ben en dat ze me zien. Dat het oké is dat ik niet altijd oké ben en dat ze er zijn wanneer ik om hulp zou vragen. Die interesse in mij hebben en niet alleen mijn ziekte zien. Ze laten me normaal voelen in een abnormale tijd in mijn leven.

Heb je hen laten weten dat je je gezien voelde/ voelt? En zo ja, hoe?
Ik vertel ze het alledrie regelmatig. Dat ik zó blij ben om met hun les mee te doen. Hoe blij ik ben met hun steun en aanwezigheid. Dat ze me uitdagen, laten doorgaan.

Laat jij zelf mensen weten dat ze ertoe doen en op welke manier?
Dat probeer ik wel. Ik vertel de mensen om me heen hoe belangrijk ze voor me zijn. Hoe rijk ik ben met de steun van mijn man en mijn twee jongens, mijn familie en mijn vrienden. WhatsApp is heel fijn om contact te onderhouden omdat ik de rust heb te reageren wanneer het kan. En ook andersom natuurlijk. 

Kunnen mensen bij jou terecht als ze het (psychisch) zwaar hebben?
Ik denk graag van wel. Ik hoop het. Ik kan goed luisteren en heb in de loop van de jaren ook wel wat levenservaring opgedaan. Ik loop niet weg voor moeilijke onderwerpen of gesprekken. En ik leer steeds beter dat ik er ook voor anderen kan zijn door niets te doen behalve er te zijn. Of te laten weten dat ik er ben wanneer het nodig is (en ook wanneer het niet nodig is trouwens). Ik wil er zijn in goede en in slechte tijden.

Wat zou je mensen mee willen geven in het kader van #jijdoetertoe? Hoe kunnen mensen er meer voor anderen zijn? Heb je nog tips?
Vraag! Vraag of je iets kunt doen als je ziet dat iemand het moeilijk heeft. Knik vriendelijk naar die collega waarvan je gehoord hebt dat hij of zij het zwaar heeft. Zeg eens: wat fijn om je te zien. Stuur eens een berichtje of een mailtje naar iemand die het al lang moeilijk heeft. Ook bij die persoon waarbij crisis de nieuwe permanente status lijkt te zijn geworden. 

Je kiest er niet voor psychisch ziek te worden, net zoals je er niet voor kiest om daar lang mee te moeten worstelen. Heb geduld en blijf beschikbaar. En zeg dat ook af en toe tegen de persoon die het zwaar heeft: 'Ik weet dat we elkaar een tijd niet gesproken of gezien hebben, maar ik wil je graag zeggen dat ik aan je denk en er graag voor je ben.'

Knik op straat eens vriendelijk tegen een voorbijganger, groet iemand in de winkel. Gezien worden is zo belangrijk, een beetje vriendelijkheid is zo gegeven. En heb het ook over dingen van jezelf en luchtige gespreksonderwerpen. Niet alles hoeft zwaar te zijn. 

En als je twijfelt of je het goed doet (of niet): vraag ook dat!

Artikeldatum