Home

Een prachtig groot, sjiek huis, met witte luiken en een rieten dak... Wijde omgeving... Paarden... Werkelijk een droomhuis! En daar woon ik nu enkele weken. 

“O ja, en vanavond gaan we bij de Mac eten.” Begeleider A van het gezinshuis, kijkt me aan. Ik blokkeer. Heb ‘error in mijn hoofd’. A stelt een vraag. Het enige wat ik weet te zeggen is: “Ik weet het niet.” Mijn schouders zakken omlaag. Dit komt iets te onverwachts. Ik voel me de hele dag al niet zo goed en A komt net terug van een dagje weg. A stelt weer een vraag. Nogmaals antwoord ik: “Ik weet het niet.” Somber staar ik naar mijn hulphond Scott. Hij kijkt terug met zijn prachtige trouwe donkerbruine kraalogen. Moet ik vanavond ook nog eens naar de Mac, waar ik sowieso overprikkeld raak... “Ik heb ‘error in mijn hoofd’,” zeg ik dan maar. A geeft met een retorische vraag aan dat vragen stellen dan geen zin meer heeft. Nee inderdaad, ik weet bij ‘error in mijn hoofd’ echt geen antwoord meer.